ونزوئلا یا جمهوری بولیواری ونزوئلا کشوری است در شمال آمریکای جنوبی. پایتخت آن کاراکاس است. ونزوئلا در زبان لاتین به معنای ونیز کوچک است و از این رو این نام را یافته‌است که یابندگان این سرزمین دیدند که بومیان این سامان خانه‌های خود را بر روی آب ساخته‌اند.
ونزوئلا در گذشته مستعمره اسپانیا بوده‌است، اما در حال حاضر یک جمهوری فدرال است. در طول تاریخ، ونزوئلا با گینه بر سر قلمرو درگیری و مشاجراتی داشته‌است که عمدتاً مربوط به منطقه اسکیبو می‌شود و همچنین با کلمبیا بر سر خلیج ونزوئلا درگیری داشته‌است. ونزوئلا امروزه در بعد وسیع به خاطر صنعت نفت، تنوع زیست محیطی منطقه و مشخصه‌های طبیعی آن شهرت یافته‌است. کریستف کلمب وقتی در سال ۱۹۴۸ به کرانه‌های شرقی این کشور رسید، به قدری مجذوب چشم انداز منطقه شد که آن را Tierra de Gracia (سرزمین زیبایی) نامید که از آن زمان تاکنون لقب این کشور بوده‌است.
خاستگاه ونزوئلا
اعتقاد بر این است که نام ونزوئلا از نام یک نقشه‌کش (آمریگو وسپوچی) که به همراه آلونسو د اوخدا درسال ۱۴۹۹ به سواحل شمال غربی خلیج ونزوئلا سفر کرد، گرفته شده باشد. گروه به محض رسیدن به شبه جزیره گوآخیرا، روستاهای پایه بلند متمایزی (پالافیتوها) را مشاهده کردند که مردم بومی آنو بر روی آب ساخته بودند. دیدن این مناظر، صحنه شهر ونیز ایتالیا را در ذهن وسپوچی زنده کرد و در نتیجه نام ونیسیلا به منطقه داده شد. برخی بر این باورند که این واژه معنای ‹‹ ونیس کوچک›› داشته و بعدها پس از تغییراتی به ونزوئلا تبدیل شده‌است. مورخان دیگر (مخصوصا فرانسیسکو هرا لوک) خاطر نشان می‌سازند که پسوند اسپانیایی-zuela دارای بار منفی و تحقیرآمیز است (مثل mujerzuela, cazuela)، از این رو آنها معتقدند که نام انتخاب شده بیشتر معنای ‹‹ ونیس درجه دوم›› را القا می‌کند.
از سوی دیگر، مارتین فرناندز انسیکو، جغرافی دان اسپانیایی، که یکی از اعضای همان گروه بوده‌است، در اثر خود به نام Summa de Geografía چنین می‌آورد که جمعیتی که قبلاً به آن اشاره شد، Veneciuela خوانده می‌شدند و اینکه منطقه بر روی صخره بزرگ صافی ساخته شده بود. بر اساس این نظریه واژه Venezuela' می‌تواند یک واژه بومی باشد. با وجود این، نظریه اولی که مطرح شد، موافقان بیشتری دارد و به عنوان نسخه مورد قبولی که خاستگاه نام ونزوئلا را مشخص می‌سازد، مقبولیت یافته‌است.
تاریخچه استعمار
نوشتار اصلی: تاریخچه ونزوئلا
سیمون بولیوار، El Libertador
ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. قسمت اعظمی از ونزوئلا سرانجام بخشی از نیو گاراندا شد و بخشهای شرق ونزوئلا بخشی از نیو اندلوس شد. پس از چند شورش نافرجام، ونزوئلا تحت رهبری فرنسیسکو دی میراندا، که یکی از فرماندهان انقلاب فرانسه بود، در ۵ ژوئیه ۱۸۱۱ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. با این حال، حکومت و تسلط کامل بر منطقه توسط داخلی‌ها، پس از پیروزی سیمون بولیوار آزادی بخش در ‹‹جنگ کارابوبو›› در ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱، با کمک ژنرال خوزه آنتونیو پائز، و کمکهای ویژه فرمانده ارشد آنتونیو خوزه دی سوکره، که بولیوار طبق نقشه جنگ او عمل کرد و همچنین بعد از پیروزی خوزه پرودنسیو پادیلا در ‹‹جنگ دریایی دریاچه ماراکایبو›› در ۲۴ ژولای ۱۸۲۳ به دست آمد.
"قلعه سانتا روزاً یک قلعه مربوط به دوران استعمار اسپانیا است که برای دفاع از جزیره مارگاریتا در برابر دزدان دریایی یا دیگر مهاجمان خارجی ساخته شده بود
مجلس نیو گرانادا کنترل ارتش گرانادایی را به بولیوار سپرد که پس از آن او در راه آزادی چندین کشور را فرماندهی کرد و جمهوری جدیدی با نام کلمبیا تشکیل داد (که برای متمایز ساختن آن از جمهوری کلمبیا به آن کلمبیا بزرگ یا بزرگتر نیز گفته می‌شد) و شامل کلمبیا، پاناما و و نزوئلای امروزی بود. پس از این مرحله، او ارتش خود را به سمت جنوب هدایت و فرماندهی کرد، پرو را آزاد و بولیوی را از سلطه اسپانیایی‌ها آزاد و آن راخلق کرد (نام این کشور از روی نام این منجی و آزادی بخش انتخاب شده و در گذشته بخشی از پرو، با نام ‹‹ آلتو پرو›› بوده‌است. قرار بود ‹‹آنتونیو خوزه دی سوکره›› که در جنگهای زیادی برای بولیوار پیروزی به ارمغان آورد، به عنوان جانشین طبیعی بولیوار انتخاب شود، تا اینکه او در بروکوس کشته شد. پس از جنگ استقلال، ونزوئلا به همراه کلمبیا و اکوادور تبدیل به بخشی از گران کلمبیا شدند تا اینکه در ۱۸۳۰، بولیوی طی یک شورشی به رهبری ‹‹ خوزه آنتونیو پائز›› از مجموعه فوق‌الذکر جدا شده و خود را به عنوان یک حکومت جمهوری مستقل اعلام کرد. پائز اولین رئیس جمهور ونزوئلا شد.
بی‌ثباتی سیاسی، درگیری‌های سیاسی و حاکمیت دیکتاتوری مشخصه اصلی تاریخ ونزوئلا درسالهای زیادی از قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم بوده‌است. .۱ پس از مرگ خوآن ویسنته گومز در سال ۱۹۳۵ و فروخوابی موقت حکومت اتوریته، مبارزات دموکراتیک سرانجام در سال ۱۹۵۸ باعث شد نیروهای نظامی از مداخله مستقیم در سیاست ملی خودداری کنند. از آن سال تاکنون، ونزوئلا به طور مدام ازحاکمیت دموکراتیک غیرنظامی برخوردار بوده‌است که البته این روند نیز کاملاً خالی از درگیری و اختلاف نبوده‌است. رئیس جمهور قبلی ونزوئلا هوگو چاوز بود، که پس از حمله آمریکا به عراق به یکی از منتقدان تند جورج بوش، رئیس جمهور آمریکا تبدیل شد. چاوز بلافاصله پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۹۸، سیاستهای عوام گرایانه اقتصادی را در کشور به اجرا گذاشت. ونزوئلا عضو جامعه ملل آمریکای جنوبی ‹‹SACN›› است. رئیس جمهور فعلی ونزوئلا نیکلاس مادورو می‌باشد، که پس از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ به قدرت رسید.
دولت و سیاست
رئیس جمهور ونزوئلا از طریق رای گیری انتخاب می‌شود و حق رای مستقیم برای عموم وجود دارد. رئیس جمهور پس از انتخاب شدن هم وظایف رئییس دولت و هم وظایف رئیس حکومت را به عهده دارد. مدت ریاست جمهوری شش سال است و هر فرد تنها برای دو بار متوالی می‌تواند به این سمت دست یابد. رئیس جمهور معاون خود را منصوب کرده و در مورد تعداد و ترکیب کابینه تصمیم گیری می‌کند و در نهایت با همکاری مجمع قانون گذاری اعضای کابینه را تعیین می‌کند. اگر رئیس جمهور تشخیص دهد که قسمتی از قانون قابل ایراد است می‌تواند از هیان مقننه بخواهد آن قسمتها را مورد بازنگری قرار دهد، اما اگر اکثریت اعضای مجلس با ایرادات مطرح شده از جانب رئیس جمهور مخالف باشند، ایرادات ملغی می‌شود.
مجلس ونزوئلا تحت عنوان مجلس ملی ونزوئلا یا Asamblea Nacional فعالیت می‌کند. ۱۶۷ نماینده مجلس که سه تن از آنها از میان افراد بومی انتخاب می‌شوند، برای یک دوره پنج ساله انتخاب می‌شود و تنها امکان انتخاب آنها برای سه دوره وجود دارد. نمایندگان از طریق آرای مردمی و درقالب احزاب ائتلافی یا کاندیداهای مستقل انتخاب می‌شوند. بالاترین مقام قضایی کشور ‹‹ نظام قضایی عالی ونزوئلا›› است که قضات آن توسط مجلس برای یک دوره ۱۲ ساله انتخاب می‌شوند. شورای ملی انتخابات ونزوئلا مسئولیت رسیدگی به فرایند انتخابات را به عهده دارد و متکشل از پنج مدیر است که مستقیماً توسط مجلس ملی انتخاب می‌شوند.
مجازات اعدام در سال ۱۸۶۳ لغو شد و بدین ترتیب ونزوئلا اولین کشوری محسوب می‌شود که اعدام را غیرقانونی اعلام کرده‌است.۲۳
رضایت مردمی
بنا به نتایج ارائه شده به وسیلهٔ لاتینو بارامترو (latino Barametro) - معیاری که هر سال برای تعیین میزان رضایت مردم از دموکراسی به کار می‌رود- در سال ۱۹۹۸، هنگامی که هوگو چاوز انتخاب شده، تنها ۳۷٪ مردم آمریکای لاتین از سیستم دموکراتیک راضی بودند و در ونزوئلا این رفم کمتر یعنی ۳۵٪ بود تا سال ۲۰۰۷ حد متوسط رضایت‌مندی در همان رقم ۳۷ درصد در تمامی آمریکای لاتین باقی ماند، در حالی که میزان رضایت مندی مردم ونزوئلا از نظام دموکراتیک‌شان به ۵۹٪ افزایش یافته بود. طبق آمار مؤسسهٔ لاتینوبارامترو در حال حاضر میزان رضایت مندی مردم نسبت به دموکراسی در ونزوئلا به ۸۲٪ رسیده است.۴
تقسیمات اجرایی
ایالات
ونزوئلا به ۲۳ ایالت (estados)، یک پایتخت به نام کاراکاس، سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه و منطقه مورد مناقشه گیانانزوئلا تقسیم شده‌است. همچنین ونزوئلا از نگاهی دیگر به ۳۳۵ شهر و در نگاه خردتر به ۱۰۸۴ بخش تقسیم شده‌است.
نقشه سیاسی ونزوئلا
ایالات ونزوئلا (و مراکز آنها که در دو کمان آورده شده) شامل موارئد زیر است:
ایالت آمازون (پورتو آیاکوچو)
آنزوآتگویی (بارسلون ونزوئلا)
آپوره (سان فرناندو دی پور)
آراگوآ (ماراکای)
باریناس (باریناس)
بولیوار (سیوداد بولیوار)
کارابوبو (والنسیا)
کوجدیس (سان کارلوس)
دلتا آماکارو (توکوپیتا)
فالکون (کورو)
گوآریکو (سان خوآن دی لاس موروس)
لارا (بارکوئیزیمتو)
مریدا (مریدا)
میراندا (لاس تکوس)
موناگاس (ماتورین)
نووا اسپارتا (لا آسونسین)
پورتوگسا (گوآنارا)
سوکره (کومانا)
تاچیرا (سان کریستوبال)
تروجیلو (تروجیلو)
یاراکوی (سان فلیپ)
وارگاس (لا گوایرا)
زولیا (ماراکایبو)
سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه ونزوئلا:
توجه: سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه ونزوئلا در حقیقت ایالت نیستند، بلکه زیر بخشهای منطقه‌ای ویژه هستند.
مناطق
مناطق ونزوئلا
حوزه‌های اجرایی
ایالتهای ونزوئلا به نه مجموعه اجرایی تقسیم‌بندی می‌شوند که با حکم ریاست جمهوری تشکیل می‌شوند. مناطق به همراه ایالات مربوطه در فهرست زیر آورده شده‌اند:
آندیان: باریناس، مریدا، تاچیرا، تروجیلو، شهر پائز آپور
مرکز: میراندا، وارگاس، کاراکاس پایتخت ونزوئلا
مرکزی: آراگوآ، کارابوبو، کوجیدیس
مرکز غربی: فالکون، لارا، پورچوگیسا، یاراکوی
گینه: بولیوار، آمازون، دلتا آماکورو
جزیره‌ای: نووا اسپارتا، سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه
لیانوس: آپور، به استثنای شهر پائز، گوآریکو
شمال شرقی: آنزئاتگوئی، موناگاس، سوکر
زولیان: زولیا
جغرافیا
آبشار آنجل (Salto Ángel)، بلندترین آبشار دنیا در پارک ملی کانایما.
این جمهوری مساحتی در حدود ۹۱۲۰۵۰ کیلومتر مربع دارد. اگرچه کاملاً جزو مناطق گرمسیری است اما آب و هوای آن از گرم و مرطوب تا سردسیری آلپی تغییر می‌کند که بستگی به توپوگرافی، ارتفاع، جهت و شدت بادهای منطقه‌ای دارد. دراکثر مناطق کشور دوره باران مشخصی وجود دارد. دوره باران از ماه می‌تا نوامبر بوده و به صورت زمستان درنظر گرفته می‌شود و بقیه سال را تابستان در نظر می‌گیرند.
این کشور را براساس ارتفاع به ۴ منطقه دمایی تقسیم می‌کنند:
منطقه گرمسیری: شامل مناطق با ارتفاع کمتر از ۸۰۰ متر است. این مناطق گرم هستند و درجه حرارتشان بین ۲۶–۲۸ درجه سیلسیوس متغیر است.
مناطقی با ارتفاع ۲۰۰۰–۸۰۰ متر با درجه حرارت ۱۵–۱۲ درجه. بیشتر شهرهای ونزوئلا از جمله پایتخت آن در این منطقه آب و هوایی قرار می‌گیرند.
مناطقی با ارتفاع ۳۰۰۰–۲۰۰۰ متر که درجه حرارتی بین ۱۱–۹ درجه دارند و جزو مناطق سرد محسوب می‌شوند.
مناطق با ارتفاع بیش از ۳۰۰۰ متر که جزء مناطق برف خیز و سردسیر کشور هستند و دمایی کمتر از ۸ درجه دارند.
کوه کوکنان در ونزوئلا
میزان بارش سالیانه در مناطق کم ارتفاع و دشت‌ها بین ۴۳۰ میلیمتر و در غرب ساحل دریای کارائیب تا ۱۵۰۰ میلیمتر در دلتای اورینوکو تغییر می‌کند.
بیش از ۱۰۰۰ رودخانه در ونزوئلا جریان دارد که از این میان رودخانه اورینوکو از همه مهم‌تر است؛ که طولی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر دارد و از مرز برزیل (رشته کوه‌های مرتفع گایانا)سرچشمه می‌گیردو به اقیانوس اطلس می‌ریزد.
اقتصاد
این کشور که در شمال آمریکای جنوبی قرار دارد جزو کشورهای غنی از لحاظ معدن و مواد معدنی می‌باشد. حدود ۷۰ درصد درآمد این کشور از نفت حاصل می‌شود؛ و از بزرگترین کشورهای صادر کننده بوکسیت می‌باشند. این کشور در دهه ۱۹۹۰ یکی از مهم‌ترین کشورهای تولید کننده زغال‌سنگ، آهن، فولاد، آلومینیوم، طلا و دیگر مواد معدنی گردید.
در اواخر دهه ۱۹۸۰ صنایع کمتر از ۱ درصد نیروی کار را در اختیار خود داشتند که این مقدار کمتر از یک درصد تولید ناخالص ملی بوده‌است.
به طور کلی اقتصاد این کشور متکی به نفت و گاز است. این کشور پنجمین صادر کننده نفت خام، سومین تولید کننده اوپک و از نظر میزان ذخایر گاز رتبه هشتم را در جهان داراست.
به طور کلی ذخائر معدنی غنی از آهن، بوکسیت، طلا و الماس را دارا می‌باشد و همچنین از مهم‌ترین صادر کنندگان سیمان در منطقه (۱۱۵ میلیون دلار) هستند. تولید ناخالص ملی این کشوردر سال ۲۰۰۳ معادل ۲۰۸٫۳ میلیارد دلاراست.
جمعیت‌شناسی
کاراکاس، پایتخت ونزوئلا
مطالعه‌ای که اخیراً بر روی گروههای نژادی انجام شده بیانگر آن است که ۶۰٪ جمعیت ونزوئلا ‹‹مستیزو›› (نژاد مختلطی از سفید پوستها، سیاه پوستها و سرخ‌پوستها)، ۲۹٪ ‹‹سفید پوست›› (عمدتاً اسپانیایی، ایتالیایی، آلمانی و پرتغالی)، ۸٪ آفریقایی، ۱٪ آمریکایی سرخ‌پوستان ونزوئلا، و ۲٪ آسیایی (چینی، ژاپنی، کره‌ای و نژادهای کشورهای خاورمیانه) هستند. مردم ونزوئلا ترکیبی از میراثهای گوناگون هستند. در جریان موج مهاجرتهایی که در قرن بیستم رخ داد، سرخ‌پوستانی که در طول تاریخ در ونزوئلا بوده‌اند، استعمارگران اسپانیایی و برده‌های آفریقایی وارده از کشورهای دیگر و نیز افرادی که اهل کشورهای همجوار آمریکای جنوبی بودند به جماعتهای اروپایی تحت حمایت پیوستند. همچنین جوامعی مختلفی از اروپای شرقی، مانند جمهوری چک، لهستان، رومانی، اوکراین، لیتوانی، لتونی، بلغارستان، کرواسی و مجارستان به چشم می‌خورد. حدود ۸۵٪ مردم ونزوئلا در مناطق شهری در قسمت شمالی کشور زندگی می‌کنند. درحالی که تقریباً نیمی از خاک ونزوئلا در جنوب رود اورینوکو قرار گرفته، این منطقه تنها ۵٪ از مردم کشور را در خود جای داده‌است.
زبان رسمی و ملی ونزوئلا اسپانیایی است، اما در کنار آن ۳۱ زبان بومی دیگر مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد، (وای یو، پمون، واراو، کارینا، یانومامی، گوآجیبو و غیره)، که البته باید زبانهایی را که توسط مهاجران به کشور آورده می‌شود را نیز به فهرست زبانهای مورد استفاده در ونزوئلا افزود. ۹۶٪ از مردم این کشورحداقل به ظاهر پیرو کلیسای کاتولیک روم هستند. قریب به ۴٪ از مردم پیرو آیین و ادیان دیگر هستند.
بهداشت عمومی
مجتمع فرهنگی ترزا کارینیو در کاراکاس
میزان مرگ و میر نوزادان در ونزوئلا ۴۵/۲۱ نفر در ازای ۱۰۰۰ نفر است که در مقایسه با سوئد میزان مرگ و میر در ونزوئلا هشت برابر بیشتر است. سؤ تغذیه کودکان (کودکان زیر ۵ سال) در ونزوئلا ۱۷٪ است که به دو دسته کودکان مریض و کودکانی که در وضعیت خطرناکی قرار دارند تقسیم‌بندی می‌شوند. این دسته‌بندی، دسته‌بندی رسمی مورد استفاده سازمان ملل در خصوص سؤ تغذیه‌است. مناطقی که مشکلات مزبور ناشی از سؤ تغذیه دامنگیر آنها می‌شود مناطقی هستند که فقیرترین مردم در آن ساکن هستند. ایالت دلتای آماکورو (۳۰٪) و ایالت آمازون (۲۴٪) بدترین وضعیت را دارا هستند ٪).۵
بنا به اعلام سازمان ملل، میزان افرادی که از تأسیسات بهداشتی مناسب محروم هستنند، ۳۲٪ است که اکثریت آنها ساکنان مناطق روستایی هستند که وسائل اولیه بهداشتی را نیز ندارند.
به افرادی که به ونزوئلا سفر می‌کنند توصیه می‌شود به علت شیوع بیماری‌های زیاد در این کشور، از جمله حصبه، تب زرد، وبا، هپاتیت آ، هپاتیت ب و هپاتیت د، حتماً به خود واکسن بزنند.۶
هنگامی که بیماری وبا در عصر کنونی در دلتای اوریناکو شیوع پیدا کزد، رهبران سیاسی ونزوئلا به پرونده سازی نژادی بر ضد مردم بومی متهم شدند. اتهام مطرح شده این بود که رجال سیاسی می‌خواستند با پرونده سازی تقصیر را از گردن موسسات و نهادهای وابسته به خود بردارند که این امر در نهایت منجر به هر چه وخیم تر شدن بیماری همه گیر شد. .۷ به افرادی که به ونزوئلا سفر می‌کنند توصیه می‌شود به علت شیوع آلودگی آب نوشیدنی که آمیخته به فاضلاب تصفیه نشده‌است، صرفاً از آبهای تهیه شده در بطری استفاده نمایند. تنها ۳٪ از فاضلاب کشور ونزوئلا تصفیه می‌شوند و هیچ‌یک از شهرهای مهمی که نامشان را در اینجا می‌آوریم، محلی برای تصفیه فاضلاب ندارند: کاراکاس، ماراکایبو و والنسیا.۸<۰ تقریباً ۵٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر از مردمی که در ونزوئلا زندگی می‌کنند به آب نوشیدنی سالم دسترسی ندارند که این امر باعث شده مردم ونزوئلا در ردیف فقیرترین کشورهای آمریکای جنوبی قرار بگیرند. بر اساس برآوردهای به عمل آمده، از سال ۱۹۹۹ تاکنون قریب به ۱۱۰۰۰۰ نفر در ونزوئلا مبتلا به ایدز بوده‌اند.
فرهنگ و میراث
Worship of the Virgin of the Valley, جزیره مارگاریتا.
میراث، هنر و فرهنگ ونزوئلا تأثیراتی بسیار زیادی را از تکامل تاریخی میراث، فرهنگ و هنر آمریکای لاتین پذیرفته‌است. این تأثیر پذیری در بناهای تاریخی و معماری، مناظر، بناهای یادبود و نظایر آن نیز صورت گرفته‌است.
فرهنگ ونزوئلا را مردم بومی منطقه با توجه به تأثیراتی که از اسپانیایی‌ها و آفریقایی‌ها از آغاز دوران استعمار گرفتند، شکل داده‌اند. قبل از این دوره، فرهنگ بومی منطقه در هنر سنگ شناسی، صنایع دستی، معماری و سازمانهای اجتماعی منعکس شده بود. فرهنگ بومی طی سالیانی تا حد بسیار زیادی جذب فرهنگ اسپانیایی شد. فرهنگ مختلط حاصله به منطقه از لحاظ فرهنگی تنوع بخشیده‌است.
هنر ونزوئلایی در داخل و خارج به تدریج مورد توجه و. اقع شده‌است. این فرهنگ در ابتدا بیشتر ریشه در مذهب داشته‌است، در اواخر قرن ۱۹ در هیئت تاریخی و قهرمانی نمود پیدا کرد که این کار به رهبری مارتین تووار انجام شد. مدرنیسم در قرن بیستم بر کشور سلطه پیدا کرد. آرتور میشلان، کرستابول روجاس، آرماندو رورون، مانوئل کابر، جیزز-رافائل ساتو، کارلوس کروز- دی یز (که هر دو سهم عمده‌ای در زمینه تکامل هنر متحرک ایفا کردند) و یوسف مرهی از جمله هنرمندان بنام و شهیر ونزوئلایی هستند.
روح کهربایی پروانه‌ای که در ونزوئلا زندگی می‌کند.
پس از فتح ونزوئلا توسط اسپانیا، ادبیات ونزوئلا به تدریج شروع به رشد کرد و تفکر و فرهنگ اسپانیایی بر آن حاکم بود. به دنبال ظهور ادبیات سیاسی در خلال جنگ استقلال ونزوئلا، رومانتیسم در کشور جوانه زد. رومانتیسم اولین ژانر ادبی مهمی بود که در ونزوئلا ظهور کرد و نماینده آن ‹‹خوان ویسنته گونزالس ›› بود. اگرچه شعرای ونزوئلایی بیشتر قصه سرایی را مطمح نظر خود قرار داده‌اند، با این حال چهره‌های مهمی در میان شاعران به چشم می‌خورد که شهیرترین آنها‹‹ آندراس الوی بلنکو›› است و پس از او‹‹ فرمین تورو››قرار دارد. از میان نویسندگان و رمان نویسان بزرگ این کشور می‌توان به ‹‹رامولو گالگوس››، ‹‹ترسا دی لا پارا››، ‹‹آرتور آسلر پیتری››، ‹‹آدریانو گونزالس لئون››، ‹‹میگوئل آترو سیلوا›› و ‹‹ماریانو پیکون سالاس›› اشاره کرد. یک شاعر بزرگ دیگری به نام ‹‹آندراس بلو›› هست که پیرو مکتب اصالت انسانی بود که علاوه بر شاعری مربی و روشنفکر نیز محسوب می‌شود. فلاسفه و روشنفکرانی نظیر ‹‹لاریانو والنیلا لانز›› و ‹‹خوزه گیل فورتول›› و بسیاری از نویسندگان ونزوئلایی معتقد به پوزیتیویسم ونزوئلایی بودند.
بزرگترین آرشیتکت ونزوئلا در عصر جدید ‹‹کارلوس رائول ویلانووا›› بوده‌است که دانشگاه مرکزی ونزوئلا را طراحی کرد. دانشگاه مرکزی ونزوئلا یکی از بناهای میراث فرهنگی جهان است. Aula Magna. نمونه‌های بارز معماری ونزوئلا شامل ‹‹عمارت کنگره ونزوئلا››، ‹‹ تماشاخانه بارالت››، ‹‹مجتمع فرهنگی ترسا کارینو›› و ‹‹پل ژنرال رافائل اوردانتا›› می‌باشند.
سبکهای موسیقایی بومی منطقه بوته آزمایشی برای میراث فرهنگی ونزوئلا است و اغلب گروههایی مانند ‹‹آن سولو پابلو›› و ‹‹سرناتا گویانیسا›› نماینده آن هستند. ‹‹کوآترو›› ساز موسیقی ملی ونزوئلا است. سبکهای موسیقی خاص و ویژه این کشور عمدتاً از منطقه لانوس و مناطق اطراف آن، از قبیل ‹‹آلما لانرا›› (توسط پدرو الیاس گوتیرز و رافائل بولیوار کورونادو)، ‹‹فلورنتینو ی ال دیابلو›› (توسط آلبرتو آرولو تورآلبا، ‹‹ کنسرتو ان لا لانورا›› (توسط خوآن ویسنته تورآلبا) و ‹‹کابالو ویجو›› (توسط سیمون دیاز) گرفته شده‌است. ‹‹گائیتا›› نیز یکی دیگز از سبکهای مردم پسند در موسیقی است که معمولاً در جشن سال نو و به ویژه در منطقه زولیا نواخته می‌شود. ‹‹جاروپو›› رقص ملی ونزوئلا محسوب می‌شود. ترسا کارنو ونزوئلایی یکی از اساتید مسلم و شهیر پیانو در سطح جهانی در اواخر قرن ۱۹ بود.
ونزوئلا همچنین به خاطر داشتن بیس بال بازهایی که شهرت جهانی دارند مورد توجه بوده‌است. ‹‹لوئیز آپاریسیو›› که در تالار مشاهیر بیس بال کاپرستاون نیویورک (ایالات متحده) قرار دارد، ‹‹دیوید کانسپسیون›› ‹اوسوالدو گوئیلن››، ‹‹آندراس گالاراگا››، ‹‹عمر ویزکوئل››، ‹‹لوئیز سوجو››، ‹‹بابی آبرو›› و ‹‹خوان سانتانا›› برنده جایزه Cy Young در سالهای ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ از جمله بیس بال بازان و معروف ونزوئلا هسستند. اگرچه بیس بال از محبوبیت فوق‌العاده‌ای در ونزوئلا برخوردار است (و سرگرمی مردم محسوب می‌شود)، اما با توجه به بازیهای زیاد تیم ملی فوتبال ونزوئلا، بر محبوبیت این ورزش نیز افزوده شده‌است.
همچنین مراجعه شود به بخشهای: موسیقی ونزوئلا، آشپزی در ونزوئلا، تصاویری از ونزوئلا، اسپانیایی‌های ونزوئلایی تبار، فهرست مشاهیر ونزوئلایی، فهرست ورزشکاران ونزوئلایی حاضر در لیگ برتر بیس بال.
سمبلهای ملی
تصویر یک آراگوآنی.
گل ملی:ارکیده از نوع کاتلیا موزیا که همچنین به نام ‹‹گل ماه مه›› معروف است. این گل برای اولین بار در سال ۱۸۳۹ در منطقه شمالی کشور کشف شد و در تاریخ ۲۳ می‌سال ۱۹۵۱ به عنوان گل ملی انتخاب شد.
نمادهای ملی ونزوئلا شامل ‹‹پرچم ملی ونزوئلا››، ‹‹نشان ملی ونزوئلا›› و‹‹سرود ملی ونزوئلا›› می‌شود.
از آنجا که گیاهان و حیوانات نیز به وفور در منطقه یافت می‌شوند، دولت رسماً این دو را نیز به عنوان سمبولهای ونزوئلا انتخاب کرد.۹
درخت ملی ونزوئلا ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› نام دارد. کاریبها به این درخت‹‹ آراوانی›› می‌گویند که تنها در مناطقی که دمای ملایم دارند رشد می‌کند. این درخت بین ۶ تا ۱۲ متر قد دارد. ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› در دوره‌ای پس از بارش باران و اغلب در ماههای اولیه سال می‌روید. ‹‹رامولو گالیگوس›› این فصلها را ‹‹ بهار طلایی›› آراگوآنی‌ها می‌نامد. این درخت در ۲۹ ماه مه ۱۹۴۵ به عنوان درخت ملی ونزوئلا انتخاب شد.
پرنده ملی این کشور تریپال ‹‹ایکتروس›› نام دارد. تمام اعضای این پرنده بجزء سر و بالهایش به رنگ زرد- پرتقالی است. سر و بالهای آن سیاه بوده و مایه‌ای از سفیدی نیز در آن به چشم می‌خورد و در اطراف چشمهای آن نیز دانه‌های آبی رنگی دیده می‌شود. این پرنده در جنگلهای لانوس، مناطق جنگلی و در بخشهای شمالی و جنوبی اوریناکو یافت می‌شود. ترپیال به خاطر صدای سحرآمیزش نزد مردم این کشور بسیار عزیز و دوست داشتنی است و در ۲۳ می۱۹۵۸ به عنوان پرنده ملی ونزوئلا انتخاب شد.
خاستگاه ونزوئلا
اعتقاد بر این است که نام ونزوئلا از نام یک نقشه‌کش (آمریگو وسپوچی) که به همراه آلونسو د اوخدا درسال ۱۴۹۹ به سواحل شمال غربی خلیج ونزوئلا سفر کرد، گرفته شده باشد. گروه به محض رسیدن به شبه جزیره گوآخیرا، روستاهای پایه بلند متمایزی (پالافیتوها) را مشاهده کردند که مردم بومی آنو بر روی آب ساخته بودند. دیدن این مناظر، صحنه شهر ونیز ایتالیا را در ذهن وسپوچی زنده کرد و در نتیجه نام ونیسیلا به منطقه داده شد. برخی بر این باورند که این واژه معنای ‹‹ ونیس کوچک›› داشته و بعدها پس از تغییراتی به ونزوئلا تبدیل شده‌است. مورخان دیگر (مخصوصا فرانسیسکو هرا لوک) خاطر نشان می‌سازند که پسوند اسپانیایی-zuela دارای بار منفی و تحقیرآمیز است (مثل mujerzuela, cazuela)، از این رو آنها معتقدند که نام انتخاب شده بیشتر معنای ‹‹ ونیس درجه دوم›› را القا می‌کند.
از سوی دیگر، مارتین فرناندز انسیکو، جغرافی دان اسپانیایی، که یکی از اعضای همان گروه بوده‌است، در اثر خود به نام Summa de Geografía چنین می‌آورد که جمعیتی که قبلاً به آن اشاره شد، Veneciuela خوانده می‌شدند و اینکه منطقه بر روی صخره بزرگ صافی ساخته شده بود. بر اساس این نظریه واژه Venezuela' می‌تواند یک واژه بومی باشد. با وجود این، نظریه اولی که مطرح شد، موافقان بیشتری دارد و به عنوان نسخه مورد قبولی که خاستگاه نام ونزوئلا را مشخص می‌سازد، مقبولیت یافته‌است.
تاریخچه استعمار
نوشتار اصلی: تاریخچه ونزوئلا
سیمون بولیوار، El Libertador
ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. قسمت اعظمی از ونزوئلا سرانجام بخشی از نیو گاراندا شد و بخشهای شرق ونزوئلا بخشی از نیو اندلوس شد. پس از چند شورش نافرجام، ونزوئلا تحت رهبری فرنسیسکو دی میراندا، که یکی از فرماندهان انقلاب فرانسه بود، در ۵ ژوئیه ۱۸۱۱ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. با این حال، حکومت و تسلط کامل بر منطقه توسط داخلی‌ها، پس از پیروزی سیمون بولیوار آزادی بخش در ‹‹جنگ کارابوبو›› در ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱، با کمک ژنرال خوزه آنتونیو پائز، و کمکهای ویژه فرمانده ارشد آنتونیو خوزه دی سوکره، که بولیوار طبق نقشه جنگ او عمل کرد و همچنین بعد از پیروزی خوزه پرودنسیو پادیلا در ‹‹جنگ دریایی دریاچه ماراکایبو›› در ۲۴ ژولای ۱۸۲۳ به دست آمد.
"قلعه سانتا روزاً یک قلعه مربوط به دوران استعمار اسپانیا است که برای دفاع از جزیره مارگاریتا در برابر دزدان دریایی یا دیگر مهاجمان خارجی ساخته شده بود
مجلس نیو گرانادا کنترل ارتش گرانادایی را به بولیوار سپرد که پس از آن او در راه آزادی چندین کشور را فرماندهی کرد و جمهوری جدیدی با نام کلمبیا تشکیل داد (که برای متمایز ساختن آن از جمهوری کلمبیا به آن کلمبیا بزرگ یا بزرگتر نیز گفته می‌شد) و شامل کلمبیا، پاناما و و نزوئلای امروزی بود. پس از این مرحله، او ارتش خود را به سمت جنوب هدایت و فرماندهی کرد، پرو را آزاد و بولیوی را از سلطه اسپانیایی‌ها آزاد و آن راخلق کرد (نام این کشور از روی نام این منجی و آزادی بخش انتخاب شده و در گذشته بخشی از پرو، با نام ‹‹ آلتو پرو›› بوده‌است. قرار بود ‹‹آنتونیو خوزه دی سوکره›› که در جنگهای زیادی برای بولیوار پیروزی به ارمغان آورد، به عنوان جانشین طبیعی بولیوار انتخاب شود، تا اینکه او در بروکوس کشته شد. پس از جنگ استقلال، ونزوئلا به همراه کلمبیا و اکوادور تبدیل به بخشی از گران کلمبیا شدند تا اینکه در ۱۸۳۰، بولیوی طی یک شورشی به رهبری ‹‹ خوزه آنتونیو پائز›› از مجموعه فوق‌الذکر جدا شده و خود را به عنوان یک حکومت جمهوری مستقل اعلام کرد. پائز اولین رئیس جمهور ونزوئلا شد.
بی‌ثباتی سیاسی، درگیری‌های سیاسی و حاکمیت دیکتاتوری مشخصه اصلی تاریخ ونزوئلا درسالهای زیادی از قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم بوده‌است. .۱ پس از مرگ خوآن ویسنته گومز در سال ۱۹۳۵ و فروخوابی موقت حکومت اتوریته، مبارزات دموکراتیک سرانجام در سال ۱۹۵۸ باعث شد نیروهای نظامی از مداخله مستقیم در سیاست ملی خودداری کنند. از آن سال تاکنون، ونزوئلا به طور مدام ازحاکمیت دموکراتیک غیرنظامی برخوردار بوده‌است که البته این روند نیز کاملاً خالی از درگیری و اختلاف نبوده‌است. رئیس جمهور قبلی ونزوئلا هوگو چاوز بود، که پس از حمله آمریکا به عراق به یکی از منتقدان تند جورج بوش، رئیس جمهور آمریکا تبدیل شد. چاوز بلافاصله پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۹۸، سیاستهای عوام گرایانه اقتصادی را در کشور به اجرا گذاشت. ونزوئلا عضو جامعه ملل آمریکای جنوبی ‹‹SACN›› است. رئیس جمهور فعلی ونزوئلا نیکلاس مادورو می‌باشد، که پس از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ به قدرت رسید.
دولت و سیاست
رئیس جمهور ونزوئلا از طریق رای گیری انتخاب می‌شود و حق رای مستقیم برای عموم وجود دارد. رئیس جمهور پس از انتخاب شدن هم وظایف رئییس دولت و هم وظایف رئیس حکومت را به عهده دارد. مدت ریاست جمهوری شش سال است و هر فرد تنها برای دو بار متوالی می‌تواند به این سمت دست یابد. رئیس جمهور معاون خود را منصوب کرده و در مورد تعداد و ترکیب کابینه تصمیم گیری می‌کند و در نهایت با همکاری مجمع قانون گذاری اعضای کابینه را تعیین می‌کند. اگر رئیس جمهور تشخیص دهد که قسمتی از قانون قابل ایراد است می‌تواند از هیان مقننه بخواهد آن قسمتها را مورد بازنگری قرار دهد، اما اگر اکثریت اعضای مجلس با ایرادات مطرح شده از جانب رئیس جمهور مخالف باشند، ایرادات ملغی می‌شود.
مجلس ونزوئلا تحت عنوان مجلس ملی ونزوئلا یا Asamblea Nacional فعالیت می‌کند. ۱۶۷ نماینده مجلس که سه تن از آنها از میان افراد بومی انتخاب می‌شوند، برای یک دوره پنج ساله انتخاب می‌شود و تنها امکان انتخاب آنها برای سه دوره وجود دارد. نمایندگان از طریق آرای مردمی و درقالب احزاب ائتلافی یا کاندیداهای مستقل انتخاب می‌شوند. بالاترین مقام قضایی کشور ‹‹ نظام قضایی عالی ونزوئلا›› است که قضات آن توسط مجلس برای یک دوره ۱۲ ساله انتخاب می‌شوند. شورای ملی انتخابات ونزوئلا مسئولیت رسیدگی به فرایند انتخابات را به عهده دارد و متکشل از پنج مدیر است که مستقیماً توسط مجلس ملی انتخاب می‌شوند.
مجازات اعدام در سال ۱۸۶۳ لغو شد و بدین ترتیب ونزوئلا اولین کشوری محسوب می‌شود که اعدام را غیرقانونی اعلام کرده‌است.۲۳
رضایت مردمی
بنا به نتایج ارائه شده به وسیلهٔ لاتینو بارامترو (latino Barametro) - معیاری که هر سال برای تعیین میزان رضایت مردم از دموکراسی به کار می‌رود- در سال ۱۹۹۸، هنگامی که هوگو چاوز انتخاب شده، تنها ۳۷٪ مردم آمریکای لاتین از سیستم دموکراتیک راضی بودند و در ونزوئلا این رفم کمتر یعنی ۳۵٪ بود تا سال ۲۰۰۷ حد متوسط رضایت‌مندی در همان رقم ۳۷ درصد در تمامی آمریکای لاتین باقی ماند، در حالی که میزان رضایت مندی مردم ونزوئلا از نظام دموکراتیک‌شان به ۵۹٪ افزایش یافته بود. طبق آمار مؤسسهٔ لاتینوبارامترو در حال حاضر میزان رضایت مندی مردم نسبت به دموکراسی در ونزوئلا به ۸۲٪ رسیده است.۴
تقسیمات اجرایی
ایالات
ونزوئلا به ۲۳ ایالت (estados)، یک پایتخت به نام کاراکاس، سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه و منطقه مورد مناقشه گیانانزوئلا تقسیم شده‌است. همچنین ونزوئلا از نگاهی دیگر به ۳۳۵ شهر و در نگاه خردتر به ۱۰۸۴ بخش تقسیم شده‌است.
نقشه سیاسی ونزوئلا
ایالات ونزوئلا (و مراکز آنها که در دو کمان آورده شده) شامل موارئد زیر است:
ایالت آمازون (پورتو آیاکوچو)
آنزوآتگویی (بارسلون ونزوئلا)
آپوره (سان فرناندو دی پور)
آراگوآ (ماراکای)
باریناس (باریناس)
بولیوار (سیوداد بولیوار)
کارابوبو (والنسیا)
کوجدیس (سان کارلوس)
دلتا آماکارو (توکوپیتا)
فالکون (کورو)
گوآریکو (سان خوآن دی لاس موروس)
لارا (بارکوئیزیمتو)
مریدا (مریدا)
میراندا (لاس تکوس)
موناگاس (ماتورین)
نووا اسپارتا (لا آسونسین)
پورتوگسا (گوآنارا)
سوکره (کومانا)
تاچیرا (سان کریستوبال)
تروجیلو (تروجیلو)
یاراکوی (سان فلیپ)
وارگاس (لا گوایرا)
زولیا (ماراکایبو)
سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه ونزوئلا:
توجه: سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه ونزوئلا در حقیقت ایالت نیستند، بلکه زیر بخشهای منطقه‌ای ویژه هستند.
مناطق
مناطق ونزوئلا
حوزه‌های اجرایی
ایالتهای ونزوئلا به نه مجموعه اجرایی تقسیم‌بندی می‌شوند که با حکم ریاست جمهوری تشکیل می‌شوند. مناطق به همراه ایالات مربوطه در فهرست زیر آورده شده‌اند:
آندیان: باریناس، مریدا، تاچیرا، تروجیلو، شهر پائز آپور
مرکز: میراندا، وارگاس، کاراکاس پایتخت ونزوئلا
مرکزی: آراگوآ، کارابوبو، کوجیدیس
مرکز غربی: فالکون، لارا، پورچوگیسا، یاراکوی
گینه: بولیوار، آمازون، دلتا آماکورو
جزیره‌ای: نووا اسپارتا، سرزمینهای فدرال تحت‌الحمایه
لیانوس: آپور، به استثنای شهر پائز، گوآریکو
شمال شرقی: آنزئاتگوئی، موناگاس، سوکر
زولیان: زولیا
جغرافیا
آبشار آنجل (Salto Ángel)، بلندترین آبشار دنیا در پارک ملی کانایما.
این جمهوری مساحتی در حدود ۹۱۲۰۵۰ کیلومتر مربع دارد. اگرچه کاملاً جزو مناطق گرمسیری است اما آب و هوای آن از گرم و مرطوب تا سردسیری آلپی تغییر می‌کند که بستگی به توپوگرافی، ارتفاع، جهت و شدت بادهای منطقه‌ای دارد. دراکثر مناطق کشور دوره باران مشخصی وجود دارد. دوره باران از ماه می‌تا نوامبر بوده و به صورت زمستان درنظر گرفته می‌شود و بقیه سال را تابستان در نظر می‌گیرند.
این کشور را براساس ارتفاع به ۴ منطقه دمایی تقسیم می‌کنند:
منطقه گرمسیری: شامل مناطق با ارتفاع کمتر از ۸۰۰ متر است. این مناطق گرم هستند و درجه حرارتشان بین ۲۶–۲۸ درجه سیلسیوس متغیر است.
مناطقی با ارتفاع ۲۰۰۰–۸۰۰ متر با درجه حرارت ۱۵–۱۲ درجه. بیشتر شهرهای ونزوئلا از جمله پایتخت آن در این منطقه آب و هوایی قرار می‌گیرند.
مناطقی با ارتفاع ۳۰۰۰–۲۰۰۰ متر که درجه حرارتی بین ۱۱–۹ درجه دارند و جزو مناطق سرد محسوب می‌شوند.
مناطق با ارتفاع بیش از ۳۰۰۰ متر که جزء مناطق برف خیز و سردسیر کشور هستند و دمایی کمتر از ۸ درجه دارند.
کوه کوکنان در ونزوئلا
میزان بارش سالیانه در مناطق کم ارتفاع و دشت‌ها بین ۴۳۰ میلیمتر و در غرب ساحل دریای کارائیب تا ۱۵۰۰ میلیمتر در دلتای اورینوکو تغییر می‌کند.
بیش از ۱۰۰۰ رودخانه در ونزوئلا جریان دارد که از این میان رودخانه اورینوکو از همه مهم‌تر است؛ که طولی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر دارد و از مرز برزیل (رشته کوه‌های مرتفع گایانا)سرچشمه می‌گیردو به اقیانوس اطلس می‌ریزد.
اقتصاد
این کشور که در شمال آمریکای جنوبی قرار دارد جزو کشورهای غنی از لحاظ معدن و مواد معدنی می‌باشد. حدود ۷۰ درصد درآمد این کشور از نفت حاصل می‌شود؛ و از بزرگترین کشورهای صادر کننده بوکسیت می‌باشند. این کشور در دهه ۱۹۹۰ یکی از مهم‌ترین کشورهای تولید کننده زغال‌سنگ، آهن، فولاد، آلومینیوم، طلا و دیگر مواد معدنی گردید.
در اواخر دهه ۱۹۸۰ صنایع کمتر از ۱ درصد نیروی کار را در اختیار خود داشتند که این مقدار کمتر از یک درصد تولید ناخالص ملی بوده‌است.
به طور کلی اقتصاد این کشور متکی به نفت و گاز است. این کشور پنجمین صادر کننده نفت خام، سومین تولید کننده اوپک و از نظر میزان ذخایر گاز رتبه هشتم را در جهان داراست.
به طور کلی ذخائر معدنی غنی از آهن، بوکسیت، طلا و الماس را دارا می‌باشد و همچنین از مهم‌ترین صادر کنندگان سیمان در منطقه (۱۱۵ میلیون دلار) هستند. تولید ناخالص ملی این کشوردر سال ۲۰۰۳ معادل ۲۰۸٫۳ میلیارد دلاراست.
جمعیت‌شناسی
کاراکاس، پایتخت ونزوئلا
مطالعه‌ای که اخیراً بر روی گروههای نژادی انجام شده بیانگر آن است که ۶۰٪ جمعیت ونزوئلا ‹‹مستیزو›› (نژاد مختلطی از سفید پوستها، سیاه پوستها و سرخ‌پوستها)، ۲۹٪ ‹‹سفید پوست›› (عمدتاً اسپانیایی، ایتالیایی، آلمانی و پرتغالی)، ۸٪ آفریقایی، ۱٪ آمریکایی سرخ‌پوستان ونزوئلا، و ۲٪ آسیایی (چینی، ژاپنی، کره‌ای و نژادهای کشورهای خاورمیانه) هستند. مردم ونزوئلا ترکیبی از میراثهای گوناگون هستند. در جریان موج مهاجرتهایی که در قرن بیستم رخ داد، سرخ‌پوستانی که در طول تاریخ در ونزوئلا بوده‌اند، استعمارگران اسپانیایی و برده‌های آفریقایی وارده از کشورهای دیگر و نیز افرادی که اهل کشورهای همجوار آمریکای جنوبی بودند به جماعتهای اروپایی تحت حمایت پیوستند. همچنین جوامعی مختلفی از اروپای شرقی، مانند جمهوری چک، لهستان، رومانی، اوکراین، لیتوانی، لتونی، بلغارستان، کرواسی و مجارستان به چشم می‌خورد. حدود ۸۵٪ مردم ونزوئلا در مناطق شهری در قسمت شمالی کشور زندگی می‌کنند. درحالی که تقریباً نیمی از خاک ونزوئلا در جنوب رود اورینوکو قرار گرفته، این منطقه تنها ۵٪ از مردم کشور را در خود جای داده‌است.
زبان رسمی و ملی ونزوئلا اسپانیایی است، اما در کنار آن ۳۱ زبان بومی دیگر مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد، (وای یو، پمون، واراو، کارینا، یانومامی، گوآجیبو و غیره)، که البته باید زبانهایی را که توسط مهاجران به کشور آورده می‌شود را نیز به فهرست زبانهای مورد استفاده در ونزوئلا افزود. ۹۶٪ از مردم این کشورحداقل به ظاهر پیرو کلیسای کاتولیک روم هستند. قریب به ۴٪ از مردم پیرو آیین و ادیان دیگر هستند.
بهداشت عمومی
مجتمع فرهنگی ترزا کارینیو در کاراکاس
میزان مرگ و میر نوزادان در ونزوئلا ۴۵/۲۱ نفر در ازای ۱۰۰۰ نفر است که در مقایسه با سوئد میزان مرگ و میر در ونزوئلا هشت برابر بیشتر است. سؤ تغذیه کودکان (کودکان زیر ۵ سال) در ونزوئلا ۱۷٪ است که به دو دسته کودکان مریض و کودکانی که در وضعیت خطرناکی قرار دارند تقسیم‌بندی می‌شوند. این دسته‌بندی، دسته‌بندی رسمی مورد استفاده سازمان ملل در خصوص سؤ تغذیه‌است. مناطقی که مشکلات مزبور ناشی از سؤ تغذیه دامنگیر آنها می‌شود مناطقی هستند که فقیرترین مردم در آن ساکن هستند. ایالت دلتای آماکورو (۳۰٪) و ایالت آمازون (۲۴٪) بدترین وضعیت را دارا هستند ٪).۵
بنا به اعلام سازمان ملل، میزان افرادی که از تأسیسات بهداشتی مناسب محروم هستنند، ۳۲٪ است که اکثریت آنها ساکنان مناطق روستایی هستند که وسائل اولیه بهداشتی را نیز ندارند.
به افرادی که به ونزوئلا سفر می‌کنند توصیه می‌شود به علت شیوع بیماری‌های زیاد در این کشور، از جمله حصبه، تب زرد، وبا، هپاتیت آ، هپاتیت ب و هپاتیت د، حتماً به خود واکسن بزنند.۶
هنگامی که بیماری وبا در عصر کنونی در دلتای اوریناکو شیوع پیدا کزد، رهبران سیاسی ونزوئلا به پرونده سازی نژادی بر ضد مردم بومی متهم شدند. اتهام مطرح شده این بود که رجال سیاسی می‌خواستند با پرونده سازی تقصیر را از گردن موسسات و نهادهای وابسته به خود بردارند که این امر در نهایت منجر به هر چه وخیم تر شدن بیماری همه گیر شد. .۷ به افرادی که به ونزوئلا سفر می‌کنند توصیه می‌شود به علت شیوع آلودگی آب نوشیدنی که آمیخته به فاضلاب تصفیه نشده‌است، صرفاً از آبهای تهیه شده در بطری استفاده نمایند. تنها ۳٪ از فاضلاب کشور ونزوئلا تصفیه می‌شوند و هیچ‌یک از شهرهای مهمی که نامشان را در اینجا می‌آوریم، محلی برای تصفیه فاضلاب ندارند: کاراکاس، ماراکایبو و والنسیا.۸<۰ تقریباً ۵٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر از مردمی که در ونزوئلا زندگی می‌کنند به آب نوشیدنی سالم دسترسی ندارند که این امر باعث شده مردم ونزوئلا در ردیف فقیرترین کشورهای آمریکای جنوبی قرار بگیرند. بر اساس برآوردهای به عمل آمده، از سال ۱۹۹۹ تاکنون قریب به ۱۱۰۰۰۰ نفر در ونزوئلا مبتلا به ایدز بوده‌اند.
فرهنگ و میراث
Worship of the Virgin of the Valley, جزیره مارگاریتا.
میراث، هنر و فرهنگ ونزوئلا تأثیراتی بسیار زیادی را از تکامل تاریخی میراث، فرهنگ و هنر آمریکای لاتین پذیرفته‌است. این تأثیر پذیری در بناهای تاریخی و معماری، مناظر، بناهای یادبود و نظایر آن نیز صورت گرفته‌است.
فرهنگ ونزوئلا را مردم بومی منطقه با توجه به تأثیراتی که از اسپانیایی‌ها و آفریقایی‌ها از آغاز دوران استعمار گرفتند، شکل داده‌اند. قبل از این دوره، فرهنگ بومی منطقه در هنر سنگ شناسی، صنایع دستی، معماری و سازمانهای اجتماعی منعکس شده بود. فرهنگ بومی طی سالیانی تا حد بسیار زیادی جذب فرهنگ اسپانیایی شد. فرهنگ مختلط حاصله به منطقه از لحاظ فرهنگی تنوع بخشیده‌است.
هنر ونزوئلایی در داخل و خارج به تدریج مورد توجه و. اقع شده‌است. این فرهنگ در ابتدا بیشتر ریشه در مذهب داشته‌است، در اواخر قرن ۱۹ در هیئت تاریخی و قهرمانی نمود پیدا کرد که این کار به رهبری مارتین تووار انجام شد. مدرنیسم در قرن بیستم بر کشور سلطه پیدا کرد. آرتور میشلان، کرستابول روجاس، آرماندو رورون، مانوئل کابر، جیزز-رافائل ساتو، کارلوس کروز- دی یز (که هر دو سهم عمده‌ای در زمینه تکامل هنر متحرک ایفا کردند) و یوسف مرهی از جمله هنرمندان بنام و شهیر ونزوئلایی هستند.
روح کهربایی پروانه‌ای که در ونزوئلا زندگی می‌کند.
پس از فتح ونزوئلا توسط اسپانیا، ادبیات ونزوئلا به تدریج شروع به رشد کرد و تفکر و فرهنگ اسپانیایی بر آن حاکم بود. به دنبال ظهور ادبیات سیاسی در خلال جنگ استقلال ونزوئلا، رومانتیسم در کشور جوانه زد. رومانتیسم اولین ژانر ادبی مهمی بود که در ونزوئلا ظهور کرد و نماینده آن ‹‹خوان ویسنته گونزالس ›› بود. اگرچه شعرای ونزوئلایی بیشتر قصه سرایی را مطمح نظر خود قرار داده‌اند، با این حال چهره‌های مهمی در میان شاعران به چشم می‌خورد که شهیرترین آنها‹‹ آندراس الوی بلنکو›› است و پس از او‹‹ فرمین تورو››قرار دارد. از میان نویسندگان و رمان نویسان بزرگ این کشور می‌توان به ‹‹رامولو گالگوس››، ‹‹ترسا دی لا پارا››، ‹‹آرتور آسلر پیتری››، ‹‹آدریانو گونزالس لئون››، ‹‹میگوئل آترو سیلوا›› و ‹‹ماریانو پیکون سالاس›› اشاره کرد. یک شاعر بزرگ دیگری به نام ‹‹آندراس بلو›› هست که پیرو مکتب اصالت انسانی بود که علاوه بر شاعری مربی و روشنفکر نیز محسوب می‌شود. فلاسفه و روشنفکرانی نظیر ‹‹لاریانو والنیلا لانز›› و ‹‹خوزه گیل فورتول›› و بسیاری از نویسندگان ونزوئلایی معتقد به پوزیتیویسم ونزوئلایی بودند.
بزرگترین آرشیتکت ونزوئلا در عصر جدید ‹‹کارلوس رائول ویلانووا›› بوده‌است که دانشگاه مرکزی ونزوئلا را طراحی کرد. دانشگاه مرکزی ونزوئلا یکی از بناهای میراث فرهنگی جهان است. Aula Magna. نمونه‌های بارز معماری ونزوئلا شامل ‹‹عمارت کنگره ونزوئلا››، ‹‹ تماشاخانه بارالت››، ‹‹مجتمع فرهنگی ترسا کارینو›› و ‹‹پل ژنرال رافائل اوردانتا›› می‌باشند.
سبکهای موسیقایی بومی منطقه بوته آزمایشی برای میراث فرهنگی ونزوئلا است و اغلب گروههایی مانند ‹‹آن سولو پابلو›› و ‹‹سرناتا گویانیسا›› نماینده آن هستند. ‹‹کوآترو›› ساز موسیقی ملی ونزوئلا است. سبکهای موسیقی خاص و ویژه این کشور عمدتاً از منطقه لانوس و مناطق اطراف آن، از قبیل ‹‹آلما لانرا›› (توسط پدرو الیاس گوتیرز و رافائل بولیوار کورونادو)، ‹‹فلورنتینو ی ال دیابلو›› (توسط آلبرتو آرولو تورآلبا، ‹‹ کنسرتو ان لا لانورا›› (توسط خوآن ویسنته تورآلبا) و ‹‹کابالو ویجو›› (توسط سیمون دیاز) گرفته شده‌است. ‹‹گائیتا›› نیز یکی دیگز از سبکهای مردم پسند در موسیقی است که معمولاً در جشن سال نو و به ویژه در منطقه زولیا نواخته می‌شود. ‹‹جاروپو›› رقص ملی ونزوئلا محسوب می‌شود. ترسا کارنو ونزوئلایی یکی از اساتید مسلم و شهیر پیانو در سطح جهانی در اواخر قرن ۱۹ بود.
ونزوئلا همچنین به خاطر داشتن بیس بال بازهایی که شهرت جهانی دارند مورد توجه بوده‌است. ‹‹لوئیز آپاریسیو›› که در تالار مشاهیر بیس بال کاپرستاون نیویورک (ایالات متحده) قرار دارد، ‹‹دیوید کانسپسیون›› ‹اوسوالدو گوئیلن››، ‹‹آندراس گالاراگا››، ‹‹عمر ویزکوئل››، ‹‹لوئیز سوجو››، ‹‹بابی آبرو›› و ‹‹خوان سانتانا›› برنده جایزه Cy Young در سالهای ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ از جمله بیس بال بازان و معروف ونزوئلا هسستند. اگرچه بیس بال از محبوبیت فوق‌العاده‌ای در ونزوئلا برخوردار است (و سرگرمی مردم محسوب می‌شود)، اما با توجه به بازیهای زیاد تیم ملی فوتبال ونزوئلا، بر محبوبیت این ورزش نیز افزوده شده‌است.
همچنین مراجعه شود به بخشهای: موسیقی ونزوئلا، آشپزی در ونزوئلا، تصاویری از ونزوئلا، اسپانیایی‌های ونزوئلایی تبار، فهرست مشاهیر ونزوئلایی، فهرست ورزشکاران ونزوئلایی حاضر در لیگ برتر بیس بال.
سمبلهای ملی
تصویر یک آراگوآنی.
گل ملی:ارکیده از نوع کاتلیا موزیا که همچنین به نام ‹‹گل ماه مه›› معروف است. این گل برای اولین بار در سال ۱۸۳۹ در منطقه شمالی کشور کشف شد و در تاریخ ۲۳ می‌سال ۱۹۵۱ به عنوان گل ملی انتخاب شد.
نمادهای ملی ونزوئلا شامل ‹‹پرچم ملی ونزوئلا››، ‹‹نشان ملی ونزوئلا›› و‹‹سرود ملی ونزوئلا›› می‌شود.
از آنجا که گیاهان و حیوانات نیز به وفور در منطقه یافت می‌شوند، دولت رسماً این دو را نیز به عنوان سمبولهای ونزوئلا انتخاب کرد.۹
درخت ملی ونزوئلا ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› نام دارد. کاریبها به این درخت‹‹ آراوانی›› می‌گویند که تنها در مناطقی که دمای ملایم دارند رشد می‌کند. این درخت بین ۶ تا ۱۲ متر قد دارد. ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› در دوره‌ای پس از بارش باران و اغلب در ماههای اولیه سال می‌روید. ‹‹رامولو گالیگوس›› این فصلها را ‹‹ بهار طلایی›› آراگوآنی‌ها می‌نامد. این درخت در ۲۹ ماه مه ۱۹۴۵ به عنوان درخت ملی ونزوئلا انتخاب شد.
پرنده ملی این کشور تریپال ‹‹ایکتروس›› نام دارد. تمام اعضای این پرنده بجزء سر و بالهایش به رنگ زرد- پرتقالی است. سر و بالهای آن سیاه بوده و مایه‌ای از سفیدی نیز در آن به چشم می‌خورد و در اطراف چشمهای آن نیز دانه‌های آبی رنگی دیده می‌شود. این پرنده در جنگلهای لانوس، مناطق جنگلی و در بخشهای شمالی و جنوبی اوریناکو یافت می‌شود. ترپیال به خاطر صدای سحرآمیزش نزد مردم این کشور بسیار عزیز و دوست داشتنی است و در ۲۳ می۱۹۵۸ به عنوان پرنده ملی ونزوئلا انتخاب شد.